Brief Schweitzers an Bruckner:
     Dankt für den Brief. Grüße von Bernuth und Marxsen, die immer noch von der 7. Symphonie beeindruckt seien. Bruchs »Odysseus« falle gewaltig dagegen ab. In Hamburg sei ein Umschwung zugunsten Bruckners auch bei Brahms-Anhängern festzustellen - Marxsens Einfluß! Daß Sucher, den Bruckner erwähne, nicht dirigierte, sei ein Glück gewesen. Er und das Orchester seien überstrapaziert. Bernuth habe sehr sorgfältig einstudiert. Entschuldigt sich wegen der Vornamenverwechslung (*).

Aufführung der 3. Symphonie unter Leitung von Richard Hol in Utrecht (**).

Generalprobe der 7. Symphonie um 3 Uhr. Pius Richter wurde von Bruckner gebeten, den Dienst an der Hofkapelle zu übernehmen (***).

Kalendernotiz Bruckners (bei den Gebetsaufzeichnungen): »Wolzogen antworten.« (°).

Artikel von Theodor Helm [über die 7. Symphonie am 18.3.1886] in der Deutschen Zeitung Nr. 5105 auf S. 6:
»(Akademischer Wagner=Verein.) Die letzte gesellige Wochenversammlung des Akademischen Wagner=Vereins (am 18. d. im Tegetthoff=Saale des Musikvereinsgebäudes abgehalten) [... über die anwesenden Gäste Hill und Reisenauer ...] Im Mittelpunkt des Abends stand Bruckner's große E-dur-Symphonie, von den Herren Loewe und Franz Schalk (der, obgleich eigentlich Violinvirtuose, seinen erkrankten Bruder Josef in überraschender Weise am Clavier zu vertreten wußte) sehr lebendig und ausdrucksvoll vierhändig vorgetragen. [... Hinweis auf das kommende Konzert ... Hill sei vom Werk begeistert gewesen ... Bruckner] wurde natürlich gleich stürmisch als herzlich gefeiert. [...] h-m.« (°°).

Hinweis auf die Aufführung der 7. Symphonie [21.3.1886] in der Musikalischen Rundschau Nr. 19 auf S. 214 [Text wie am 14.3.1886] (°°°).

"Het vaderland" Nr. 67 ('s-Gravenhage) bespricht auf S. 5 das Konzert vom 17.3.1886 mit der 3. Symphonie:
"              Kunst- en Letternieuws.
             CONCERT-DILIGENTIA.
     Beginnen we met het begin: de Symphonie van Bruckner. Evenals bij de 1e uitvoering in Febr. 1885 waren op de gezichten der toehoorders de meest verschillende gewaarwordingen te lezen, en gedurende de pauze wisselden elkander uitroepen als: «Afschuwelijk” en «Prachtig” af. Een werk, dat aan den eenen kant zooveel oppositie uitlokt, aan den anderen kant zooveel bewondering wekt, is stellig geen alledaagsch werk. Leert de geschiedenis der kunst niet, dat alles wat zich verre boven het middelmatige verheft, of nieuwe banen opent, in den beginne een heftigen strijd deed ontbranden? Een nadere kennismaking met de Symphonie van Bruckner alleen kan dien beslechten. Zoo zijn wij thans, wat het Allegro con brio betreft, een stap verder gekomen Verleden jaar was het voor ons vrij wel een gesloten boek, thans aarzelen wij niet onze groote ingenomenheid daarmede te kennen te geven. Het is een grootsch muziekstuk, dat aan het de Allegro van Beethovens 9e doet denken, soms ook aan Schubert. Maar het Adagio is voor ons ook thans nog vol duisterheden; het eerste thema is heerlijk en wekt de schoonste verwachtingen op, die echter niet verwezenlijkt worden. Het Scherzo is levendig, maar niet van banaliteit in de themas vrij te pleiten; de Finale eindelijk een zware beproeving voor het oor; ook hier is het coquette hoofdthema (voor violen) verwonderlijk alledaagsch; het slot, waarin het begin van het Allegro wordt herhaald, is zeer effectvol. Summa summarum is onze indruk deze: dat van den eersten »Satz” af, de Symphonie steeds zwakker wordt, d. w. z. wat den inhoud betreft, want de laatste »Satz” is juist die, waarin van het koper het kwistigst partij is getrokken. In geen Symphonie speelt de «pauze” zulk een voorname rol; telkens breekt de draad af. Is dat het gevolg vaneen systeem, of van armoede aan gedachten? Ware de Symphonie van Bruckner even klaar van bouw, als ze rijk is aan schoone wendingen en als ze verwonderlijk fraai geïnstrumenteerd is, zij zou een plaats onder het hoogste inde muziek waardig zijn. Daar zijn brokjes, die onvergelijkelijk schoon klinken en zelfs Wagner riep geen verrassender combinaties van instrumenten in het leven dan Bruckner hier en daar deed.
     Behalve de Symphonie speelde het orkest nog onder leiding van Richard Hol de »Tannhäuser”-ouverture en een – hoe zullen wij het noemen? – arrangement van een deel der 3e acte van »Die Meistersinger von Nürnberg”. [... über die anderen Werke und die Solistin Marie Soldat ...]" [keine Signatur] (#).